Een buurman iets verderop houdt pauwen. Heel soms bezoekt er eentje onze tuin. Vorig jaar liep er al een mannetje in onze tuin rond, maar omdat de lichtomstadigheden slecht waren, is het ons toen niet gelukt bruikbare foto's te maken. De laatste tijd wordt onze tuin regelmatig bezocht door een tweetal vrouwtjes. Bedachtzaam lopen ze tussen de planten door en onze voedertafel hebben ze ook al ontdekt. Of zij de veroorzakers zijn, of dat de poot van ons voertafeltje zelf de geest gaf weten we niet, feit is dat het tafeltje omgevallen is en nagenoeg alle voer verdwenen was....
Het gaat hier om vrouwtjes van de Blauwe Pauw, de meest gekweekte soort. Toch zag je vroeger veel meer pauwen: grotere boeren hadden ze vaak en ook bij buitens liepen ze meestal rond. De grote staartveren van de mannetjes stonden in het verleden in vrijwel elk huis in een droogboeket of iets dergelijks. Tegenwoordig zie je pauwen soms nog bij buitens, maar meestal in (vogel)parken. Het houden van pauwen kent ook nadelen: het mannetje is een enorme schreeuwlelijk. Weliswaar schreeuwt hij niet de hele dag door, maar slechts een paar keer per dag. Maar juist daarom schrik je er hevig van. Bovendien schreeuwt hij ook graag midden in de nacht. De schreeuw is van een niet te omschrijven lelijkheid en is erg doordringend. Ondanks zijn herkomst is de Blauwe Pauw, vooral na het eerste levensjaar volkomen winterhard. En een indrukwekkend lid van de fazantenfamilie blijft hij natuurlijk!
De blauwe pauw in onze tuin is een zogenaamde ontsnapte exoot. Exoten zijn dieren die niet van nature voorkomen in Nederland. Vaak zijn ze ontsnapt, maar soms zijn ze meegereisd, bijvoorbeeld op fruit. Heel soms verwilderen ze en kunnen overleven in de Nederlandse natuur. In de vrije natuur overigens overleeft de blauwe pauw de Nederlandse winter niet door gebrek aan voedsel.
